AN UNEXHAUSTIVE LIST FOR WHOM I OWE

First the almighty the Supreme Power for having given me a human body. My parents for having given birth to me, brought me up and blessed to come to this hike. my brothers and sisters for having chosen me as their sister, showered/showering their love and affection till date on me in general. In particular, Murthy, my elder brother, who accompany to school at my early school hood, for having taught mathematics for my school final exams, for having rendered his assistance in giving me in marriage, for having helped me by lending money at the time of son's college admission, at the time of reconstruction of my house and at the time of my son's hospitalisation on his met with accident and last but not the least having given his daughter to my son. Of course this list is not exhaustive. Next come to Mohan: He is also very affectionate towards all of us and always thinking of our well being. I cannot forget his help during the time of my son's sickness. He is my wellwisher and he is very happy to know that I am in a good position.

Next Padda @ Anu. She is not only my sister. She is my wellwisher and also a friend. I owe to her because she showered her affection towards my son. During his stay at Chengalpattu with my parents, if any body scolded him she use to weep. She had taken so much pains in bringing up my son and daughter in law. I used to share all my feelings with her. But now she is far off at Bombay . I am not doing anything to her. I owed her very much. I cannot forget her services rendered to us. I pray wholeheartedly for the welfare of her and her family. Let the services rendered to my children and Murthy's children help her to bring herself and her family a great prosperous happy life. Let her children come up with all greatness. Murthy and myself are very much indented to her. Uma: she is also well wisher of mine. She is also very happy of my upcoming from the very lowest level. She too had taken effort to take care of my son and daughterin law . Sowmya is her pet. Though she was also going for job from Chengalpattu at time of my mom fell ill she used to cook for the entire family and start for wor. Though my sisterinlaw was also living with the family Uma alone used to cook and pack lunch for herself and vaini and she used to do all household work. My family and my brother Murthy's family owed her a lot. Even now she is taking care of my mom. Savi:Always Kadaikutty will be the Chella kutti of the family. But she did not enjoy it. But being the last she served for the entire family a lot. She used to take tuition on Hindi and was earning from home. She used to do all her work of her own. She will not depend on anybody. She is a alrounder and learnt Music, Hindi, Sanskrit, veena etc etc. She had also helped me the time of my son's hospitalisation, So, I very much owe to her. I thank my husband for having selected me as his wife. He is very much supporting me in my official duties. Without his cooperation I could not have succeeded in my official carreer. Now he is affectionate towards me. Better late than never. I am very grateful to my parents in law for their love and affection towards my son though not they were affectionate towards me. I thank Radha for having brought up my son upto the age of 4. Besides she had taken very much pains while my son was suffering from primary complex. She had given him medicines for one year. Further she had taken care of his studies during LKG and UKG. Like my sisters having taken care of his brother's daughters, Radha took care of my son till his age of 4. So I am very grateful to her. Further she will finish all the household duties before my arrival from office. I thank my eldest sister in law and Bava for having supported us physically and at times financially to overcome all the obstacles throughout life. I thank Sripad and sisterinlaw for being affectionate towards us. Once he had arranged for a dance program of Jai in a Lions Club Meeting. He is such a man who encourages and helps to develop their talens.

I thank my children for having selected me as thier mom. Both of them are having good conduct and characters. Let their future shine well. Let the almighty shower every prospectives on them. All my teachers from 1st standard to school final who taught me education, moral etc.

My institute Master who instigated to apply for job. But for his advice I could not have opted for a job. My Government which gave me a job and gave me a livelihood. How my Government was generous. It is paying me for my services rendered by me during my tenure of service. Because of this service alone I was able to bring my children to this level. It will also feed me after my retirement. Even after my demise it will take care of my husband till his life. So I am very much indebted to my Government. I am really thankful and grateful to my Government. Society: I thank the entire society without whom we cannot survive. The food I am eating, the dress I am wearing and the shelter I am living all are given to me by the society. So I owe the entire society. I thank my superior one Thiru H. Krishnamurthy, who give me the seat work of establishment section on my promotion from the post of steno typist and which post developed confidence in me. He helped me in disguise to overcome my inferiority complex. I thank my friend Leela who used to share all my feelings and know well about me. She is a wellwisher of mine. I thank Mr. Dhanapal my collegue who helped me financially at the time of need in the early years of my family life. I thank Mr Chandrasekaran who taught me the Accouts because of which I come out successful in the departmental exam. He also helped me for the postings at City Civil Court at the time of disbandment to my erstwhile PCAT. I thank Rajalakshmi for having assisted me by lending me some amount at the time of reconstruction of my house.

I thank Mr Alwar krishnavel for having stood as surety and become a member of the society and helped to get loan at the time of construction of house. I thank Mr E Sundaravaradha Chief Administrative Officer of my office for having confidence in me and regards to my work and make me to participate in every important occassions of office and made known to the entire staff which is really a booster to me in developing my self confidence. I thank Mr A.M.Gajendra Babu, Mr Anthonysamy for having rendered their cooperation to me to manage the administration of PCAT.

I thank Mrs Brinda, one of the staff of my office, who understood me very well and knows my original face as it is and took me as a role model. In fact she was thinking very bad of me before having personal contacts with me based on hearsays. She was a transferree from mofussil and on her joining duty at Egmore she was given a wrong picture about me. Later on moving personally with me she came to a conclusion that she was given a wrong picture. She is the only person who knows me as I am. Even my nearerst kith and kins did not understand me well. They will be knowing about my anger only. Generally people fail to analyse things correctly. Of course this list is not exhaustive. If I inclined to include more this article will become more boredom. Hence Besides the persons mentioned above I thank one and all in the society for their services for me.

PURPOSE OF LIFE.

What is the purpose of  life? How many of us know the purpose of  life.  Are we born to eat and sleep?  Are we born to enjoy the worldly pleasures.  Do all the pleasures give us utmost satisfaction?  "Awake, arise stop not till the goal is reached" -  Swami Vivekananda.        What  should be our goal?

If we are asked this question then our reply would be I want to become a doctor engineer IAS IPS etc etc. if  we are students , then marriage, then  children  then childrens'  marriage and then marriage of grand children great grand children. Are these  our goals? Again I stress what is our goal ? this  question should come to us itself  in the early age.  What is benefit if this question comes to us at a later period of life?  But Alas! 99.9% of  people realise this at their older age.  That too due to vexation alone this comes?We cannot achieve anything after we get old age.

HI Hi stop it?    What are you saying?   No No asking too many questions?  What you are going to

tell   us.   Tell it shortly and sweetly.   I am hearing this murmur from you.   OK OK I will tell you.

First ask yourself  who I am.   If you identify ourselves as son/daughter of so and so , father mother of so and so brother sister of so and so and so on is this a  permanent  relationship?   We do not know what we were our previous birth, what we would  be our next birth.  Isn't it?   Next,if we think our body  is I am what did people say  if the life force energy leaves fro one's the body.   They say that it is the  body of  X  body of Y.  So it is clear that the body is not I am.  Can we say our Life force Energy is I am.  Can you identify the Life force energy without a body.   So life force energy is not also  I am  Then can we say our mind is I am.   Without body and Life force energy where comes mind?  So Mind is also not I am.  

Hi confusing master,  I think you can't say anything clear.  Stop it I say.  I have so many business to do.  Will you please stop it?   I hear you clearly murmuring these words>   Hello  it is not so easy to realise one's self  within a fraction of second.   If you can't hear this patiently how it is possible for you to reach the goal?

I don't want to test your patience any further.   Our conscience (ARIVU) alone I am .  By this conscience alone we can see things, realise what it is and know which is wrong and which is right  etc.   So Our conscience alone is I am.

With this conscience one begin to think  who am I ? where from  I come  and where will I go, what for I am born  why there is suffering,  does god exist?  is he the supreme power? Is he compassionate towards his creations?  Then why he is giving us so  much sufferings?  Why there  is disparity. while certain people enjoy all the pleasures, certain people  are suffering even  for his daily bread?  If these questions pour in your mind then give me your hands to shake.  Really you enter into the world of realising y ourself

The scientists are researching  the nature from bottom to top whereas the philosopher researches from top to bottom   The scientists have reached  upto ether and recently they identified dust particle. But the philosophers  had come to know the  origin of the Universe long back.

  The one and only origin which is in abundant and never decreasing in its volume strength knowledge the one which has a abundant strength, one which has a supreme knowledge, and one which has time is the absolute space.  It was exisiting, it is existing and it will be existing.  The absolute space alone has formed into so many living and nonliving things by way of transformation.

In the words of Vedhathiri Maharishi

ஆதியெனும் பரம்பொருள்  மெய் எழுச்சி  பெற்று
     அணு வென்ற உயிராகி  அணுக்கள்  கூடி
மோதி இணைந்து  இயங்குகின்ற நிலைமைக்கேற்ப
  மூலகங்கள் பலவாகி  அவை  இணைந்து
பேதித்த  அண்டகோடிகளாய்

நும் THAYUMANAVAR tells that ARIVE DEIVAM,   

எங்கே சென்றது ஈரம் ?

எங்கே சென்றது ஈரம் ?
அன்பே சிவம், அன்பே தெய்வம் இது ஆன்றோர் வாக்கு
அன்பிலார் எல்லாம் தமக்கு உரியர்
அன்புடையார் என்பும் பிறர்க்கு இது தெய்வப் புலவர் வாக்கு
ஆனால் இன்றோ அன்பு என்பது ஆன்றோர் சான்றோர் வாக்கு என்ற பெயரில் எழுத்துக்களில் மட்டும் தான் பார்க்க முடிகிறது. எங்கே சென்று கொண்டு இருக்கிறது உலகம். ஒரு புறம் தீவிர வாதம். ஒரு புறம் நாச வேலைகள். அன்பு என்பது குறைந்து கொண்டு வருகிறது.

புரிகிறது என்ன தான் சொல்ல வருகிறாய் என்று கேட்கிறீர்கள் அது தானே.

ஹிந்து நாளிதழில் வந்த ஒரு செய்தி என்னை இதை எழுத தூண்டியது.

ஒரு தந்தை, மனைவியை இழந்தவர், அவரது இரு பிள்ளைகளில் மூத்தவர் வசதி குறைவானவர், இளையவர் வசதி படைத்தவராக இருந்தாலும் தகப்பனார் பெயரில் இருந்த ஒரு வீட்டையும் எழுதி வாங்கி கொண்டு விட்டு அவரை காப்பாற்றாமல் நடுத்தெருவில் நிற்க விட்ட நிலையில் நீதிமன்றம் மூலம் ஜீவனாம்சம் பெற்றதாக ஒரு செய்தி வந்தது.
இப்போது ஈரம் பெற்றோர் பிள்ளைகள் என்ற உறவில் கூட இல்லை. அந்த காலத்தில் கூட்டு குடும்பமாக வாழ்ந்தனர். ஆனால் இப்போது பழங்கதை ஆகி விட்டது. ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொண்டு அன்பு செலுத்துவது என்பது குதிரை கொம்பாகி விட்டது. இதற்கு காரணம் தான் என்ன? சுய நலம், தன் முனைப்பு (ஈகோ)
இது குறித்து ஒரு சிலரின் கருத்துக்கள் நான் படித்ததை பகிர்ந்து கொள்கிறேன். இது அனைவருக்கும் தெரிந்தும் கூட இருக்கலாம் . இருந்தும் எனக்கு இது குறித்து எழுத வேண்டும் போல் தோன்றியதால் எழுதுகிறேன்.

பெற்றோர் எல்லாம் பிள்ளைகள் அல்லர் உற்றார் எல்லாம் உறவினர் அல்லர் என்றும் சொல்லி இருகின்றனர்.
நான் சுகி சிவம் அவர்களின் இந்த நாள் இனிய நாள் என்ற தலைப்பில் சிந்தனை உரை தொகுப்பினை படித்தேன் அதில் ஒரு தலைப்பு உங்கள் வீட்டுப் பிள்ளை . அதில் கருத்தரிப்பதெல்லாம் பிள்ளைகள் இல்லை கருத்து அறிந்து நடப்பவர்கள் தான் பிள்ளைகள் என்கிறார். மிகவும் காட்டமாகவே சாடுகிறார். ஒரு புறம் வருத்தம் இருந்தாலும் மேலே பார்த்த செய்தி நாம் இப்படி தான் முடிவெடுக்க வேண்டும் என்ற நிலைக்கு தள்ளப் படுகிறோம்.

ஆனால் பெத்த மனம் பித்து பிள்ளை மனம் கல்லு என்றும் வசனம் இருக்கிறதே. அதுவும் உண்மை தானே. காக்கைக்கும் தன் குஞ்சு பொன் குஞ்சு என்றும் வசனம் இருகிறதே. பெற்றவர்கள் அதிலும் தாய் ஆனவள் தன் குழந்தைகள் எப்படி இருந்தாலும் விட்டு கொடுப்பது இல்லையே. இதற்கு விதி விலக்கு ஒரு சில இருக்கலாம். `

ஆனால் பாசம் தவறு இல்லை. அது பாசமாக நேசமாக இருக்கும் வரை. ஆனால் உண்மையில் அனைவரும் அப்படி பாசத்தோடும் நேசத்தோடும் தான் இருக்கிறோமா என்றால் எங்கோ நெருட வில்லை? உண்மையில் நம்மிடம் எதிர்பார்ப்பு இல்லை. ஏதோ எதிர்பார்ப்பு நிச்சயம் இருக்கவே செய்கிறது. ஒன்று வளர்ந்த பிறகு அவர்கள் நமக்கு பொருளால், பணத்தால் உடலுழைப்பால் என்று ஏதோ எதிர்பாருப்பு இருக்க தானே செய்கிறது. குறைந்தபட்சம் அவர்கள் நம்மை அன்பு வார்த்தைகளால் அரவணைக்க வேண்டும் என்ற எதிர்பார்பாவது இருக்கிறதா இல்லையா? இது எந்த வகையில் நியாயம். இந்த கேள்வி எனக்கும் சேர்த்தே கேட்டு கொள்கின்ற கேள்வி தான். நிச்சயம் மறுக்க முடியாது.

தலை சிறந்த விஞ்ஞானியும் முன்னாள் ஜனாதிபதியும் மாணவர்களின் நண்பனுமான திரு ஏ பி ஜெ அப்துல் கலாம் அவர்களின் சுய சரிதையான அக்னி சிறகுகள் என்ற புத்தகத்திலிருந்து சில வரிகள் ராமேஸ்வரத்திலிருந்து ராமநாதபுரம் சென்று உயர்நிலை பள்ளி படிப்புக்காக அவரது தந்தையிடம் விருப்பம் தெரிவித்த போது அவரது தந்தை தாயாருக்கு காலின் ஜிப்ரானின் வார்த்தைகளை மேற்கோள் காட்டி ஆறுதல் சொன்ன வரிகள்:
" உங்களுடைய குழந்தைகள் எல்லாம் உங்களுடைய குழந்தைகள் அல்ல. தமக்காகவே ஏங்கிக் கொண்டு இருக்கும் வாழ்கையின் வாரிசுகள் அவர்கள். உங்கள் மூலமாக வந்தவர்கள் அவர்கள். ஆனால் உங்களுக்குள் இருந்து வரவில்லை, அவர்களிடம் நீங்கள் உங்களுடைய அன்பை வழங்கலாம் ஆனால் உங்களுடைய சிந்தனைகளை அல்ல. தங்களுக்கு என்ற சுய சிந்தனை கொண்டவர்கள் அவர்கள். " எத்தனை தாகம் மிக்க வரிகள்.

உலக சமாதானத்திற்காகவே தன் வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்துக் கொண்ட வேதாத்திரி மகரிஷி அவர்களின் சிந்தனை இன்னும் ஒரு படி மேலே சென்று விட்டது. பெற்றோர் பிள்ளை பாசம் மிகுவதால் தான் ஏதோ ஒரு வகையில் போராட்டம். ஆனால் பத்து வயதிற்கு மேற்பட்ட குழந்தைகள் அனைவரையும் அவர்கள் பெற்றோர்களிடம் இருந்து பிரித்து அரசு நிறுவனம் குருகுல முறையில் வளர்க்க வேண்டும். அவர்கள் வயதிருக்கு தக்கபடி உணவு, எண்ணத்தில் ஒழுங்கும் உறுதியும் அடையத் தகுந்த மனோபழக்கம், செயல் பழக்கம் இவைகளை தருவதற்குச் சுகாதார , மனோதத்துவ விஞ்ஞான நிபுணர்களின் பொறுப்பில் திட்டம் வகுத்து எல்லா குழந்தைகளையும் நல்ல முறையில் வளர்க்க வேண்டும். பெற்றவர் பாசத்தால் எண்ணிறந்த குழந்தைகள் சமூக வாழ்விற்கு பயனற்றவர்களாக ஆகி விடுகிறார்கள் என்பது அவரது ஆணித்தரமான கருத்து. இதுவும் நன்றாக தானே இருக்கிறது. குருகுல வாசத்தில் படிப்பு என்பது புராண காலங்களில் இருந்தது தானே. இன்றைக்கும் குருகுல வாச படிப்பு இருக்கிறது என்பதை மறுக்க முடியாத போதும் அது ஒருவரை மனிதராக உருவாக்கும் கேந்த்ரமாக இல்லை என்பதுதான் உண்மை. மதம் சார்ந்த விஷயங்கள் தானே கற்று தரப்படுகிறது. இன்றைய கால கட்டதிருக்கு மனித நேயம், அன்பு கருணை இதுவல்லவோ முக்கியம். அந்த நாள் இனி வருமா? வரும் என்று நம்பிக்கை கொள்வோம். நம்பினார் கெடுவதில்லை நான்கு மறை தீர்ப்பு.

முற்றும்.

வாழ்க்கை தத்துவம் - 1

வாழ்க்கை தத்துவம் - 1

வாழ தெரிய வேணும் கண்ணே வாழ தெரிய வேணும்

தெரிந்து கொள்ள முயலனும் கண்ணே

தெரிந்து கொள்ள முயலனும்

தேவை நமக்கு என்ன வென்றே

இருக்க இடமும் உடுக்க உடையும்

பசிக்கு உணவும் தாகத்துக்கு நீரும்

தானே அவசிய தேவை என்று

தெரிந்து கொள்ள வேணும்

மழையில் இருந்தும் வெயில்லில் இருந்தும்

காத்துக்க வேணும் அதுக்கு

வசிக்க ஒரு வீடு போதும்

பல வீடு எதுக்கு கண்ணே

அது கொள்ளைக்கு சமமாகும் புரிஞ்சிக்கோ

வெப்ப தட்ப மாறுதலுகேற்றபடி

உடை வேணும் கண்ணே உடை வேணும்

தேவைக்கு உடை போதும்

படோடோபதுக்கு எதற்கும் கண்ணே

அதையுமே புரிஞ்சிக்கோ கண்ணே புரிஞ்சிக்கோ

பசிக்கு உணவு வேணும் கண்ணே

அளவுக்கு மீறினா அதுவுமே விஷந்தா கண்ணே

அளவோடு சத்தோடு ஆரோக்கியமான உணவோடு

நீரையும் சாப்பிடு கண்ணே

அளவுக்கு அதிகமானா

உடல் நலத்துக்கு கேடு கண்ணே

புரிஞ்சிக்கோ கண்ணே புரிஞ்சிக்கோ

இதை புரிஞ்சிண்டு நீயும் நடந்துக்கிட்ட

உனக்கு புடிச்சிருந்தா இன்னு நான்

சொல்றேன் கண்ணு அடுத்த நூலிலே

கேட்டுக்கோ கண்ணே கேட்டு நடந்துக்கோ

jayadevar contd.

ஜகநாத க்ஷேத்ரத்துக்கு அடுத்துள்ள சில பகுதிகள் கிரவுஞ்ச மன்னனது சுவாதீனத்தில் இருந்தது. கிரவுஞ்ச மன்னன் சில ஆட்கள் புடை சூழ வேட்டையாட காட்டுக்குச் சென்றான். நீர் வேட்கை எடுக்கவே நீர் நிலையை தேடி வந்தான். இறைவனனின் கருணை தான் என்ன என்று பாருங்களேன். அவனுக்கு நீர் வேட்கை ஏற்பட்டு அங்கு வர அந்த பாழும் கிணறு தென்படதொடு அல்லாமல் ஏதோ ஓசை கேட்கிறதே என்று கிணற்றில் எட்டிப் பார்க்க அங்கு வீசிய ஒளியில் அவன் கண்கள் சற்றே மறைத்தன. பின்னர் கூர்ந்து கவனிக்க ஒரு தபஸ்வி மகா தேஜசுடன் கிணற்றில் விழுந்து கிடப்பதை கண்டான்.

சிவபக்தனான அரசன் உடனே சிவனை நினைத்து மகாதேவா மகான் யாரோ தவறி விழுந்திருக்கிறார், அவரை ஆண்டு அருள் புரிவாயாப்பா என்று கிணற்று அருகே நெருங்கி தான் இறங்க முயற்சி செய்தான். இதற்கிடையே இரு வீரர்கள் கிணற்றில் விழுந்து கிடந்த ஜெயதேவரை கரை சேர்த்தனர். அப்போது தான் அரசன் கவனித்தான் அவரது கைகளும் கால்களும் வெட்டப்பட்டு இருப்பதை பார்த்து அரண்டு போனான். நல்ல அரசாட்சியிலே இப்படியும் நடைபெற்றதே இதென்ன கொடுமை, இத்தகைய மகானுக்கு இவ்வளவு பெரிய தீங்கை விளைவித்தது யாராய் இருக்கக்கூடும் என்று கதறி அரற்றினான் மன்னன். அப்போதும் ஜெயதேவரின் சமாதி நிலை கலையவில்லை.

சிறிது நேரம் கழித்து கண் விழித்த அவர் செவிகளில் மன்னரின் சொற்கள் விழவும் மன்னா கோபம் வேண்டாம், யாரையும் குறை சொல்லி பயன் இல்லை. என் ஊழ்வினையும் இறைவன் திருவுள்ளமும் அப்படி இருக்க யார் தான் என்ன செய்ய முடியும்? தவிரவும் இறைவனைபேரருளின் முன்பு இந்த உடலுக்கு ஏற்பட்ட இந்த சிறு துன்பம் என்ன செய்து விட முடியும் என்று கோபத்தில் கொந்தளித்து கொண்டு இருந்த மன்னரை தேற்றினார் ஜெயதேவர்.

உடனே மன்னருக்கு மகா வியப்பு. இவர் யார் என்று தெரியவில்லையே, முற்றும் துறந்த மெய்ஞானி தான் போல இருக்கு. கைகால்களை வெட்டப்பட்ட நிலையிலும் இவ்வளவு சாந்தமா பெரியார்கள் அனைவரும் இப்படித்தான் வாழ்கின்றனர் என்று அவரை பணிந்து நின்றான். பின்னர் மெல்ல பல்லக்கிலே ஏற்றி அழைத்துச் சென்று தன குருவாக ஏற்றுகொண்டான். அரசவை மருத்துவர்கள் அவர்கள் காயங்களுக்கு சிகித்சை அளித்தனர். மன்னனும் இவருக்கு பணிவிடை செய்வதே தன் வாழ்வில் முக்தி என கருதி அவருக்கு பணிவிடை செய்து கொண்டு இருந்தான்.

ஜய்தேவரோ, மன்னா , உன் கடமையை நீ செய்ய வேண்டும், உன்னை நம்பி உள்ள குடிமக்களின் நலன் தான் ஒரு கொற்றவனுக்கு அழகு. முதலில் நீ கடமையை செய் பின்னர் ஆத்ம விசாரணை நடத்தலாம் என்று கூறி ராஜ காரியங்களை நடத்த வேண்டி அதற்கான வழிகளையும் போதித்தார். அர்ஜுனன் எவ்வாறு கண்ணனின் கீதா உபதேசத்தில் கட்டுப்பட்டு கடமையைச் செய்ய எழுந்தானோ அது போல் கிரவுஞ்ச மன்னனும் ஜெயதேவரின் நல்லுபதேசத்தை ஏற்று கடமை கவனிக்கச் சென்றான்

ஒருநாள் ஜெயதேவர் காலையில் நீராட சென்றவர் அங்கே தியானத்தில் ஆழ்ந்து விட்டார். ஜகன்னதபுரத்தை அடுத்துள்ள கிராமத்தில் வசிப்பவரான பகவன்தாஸ் என்ற வியாபாரி அவரது புகழை கேட்டிருந்ததால் அவரை எப்படியாவது தம் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று பாட பூஜை செய்து அவரிடம் உபதேசம் பெற விரும்பினார். அதற்கேற்றாற்போல் நிஷ்டையில் இருந்த ஜெயதேவரைப் பார்த்ததும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார். நிஷ்டை கலையும் வரை காத்திருந்து பின்னர் தம்மோடு வந்து தன் இல்லாததைப் புனிதமாக்கா வேண்டும் என்று வேண்டவே தெய்வப்பணிக்கே தன்னை அர்ப்பிக்க நினைத்த அவர் வியாபாரியின் வேண்டுகோளை ஏற்று அவருடன் சென்று அவருக்கு மந்திர உபதேசம் கொடுத்து ஞான மார்கத்தையும் போதித்தார். பின்னர் ஜெயதேவரின் திருப்பணிக்காக ஆயிரம் வராகனையும் பத்மாவதி தேவிக்கு சில உயர்ந்த ஆடைகளையும் கொடுத்து தன் வேலையாட்கள் சிலருடன் தேரில் அவரை வழி அனுப்பி வைத்தார்.

அவர் திரும்பி வரும்போது வழியில் ஒரு அடர்ந்த காடு வந்தது. அவரது கிராமத்துக்கு இன்னும் சில காத தூரமே இருந்த நேரத்தில் திடீரென்று விசித்திரமான சப்தம் கேட்டது. தேர் குதிரைகளும் தேர் பாகனும் பயந்து விட்டனர். அப்போது அங்கு வந்த கொள்ளை கூட்டத்தார் அங்கு சூழ்ந்து கொள்ள தேர்ப் பாகன் இறங்கி ஓடி விட்டான். ஜெயா தேவரும் பொருளைப் பற்றி கவலை படாமல் அவர்களே எடுத்து செல்லட்டும் என்று இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தார். பொருளை பற்றி கவலை படாத ஞானி அவர் என்பது தீய செயல்களில் ஈடுப்பாடிருக்கும் கள்வர்களுக்கு எங்கே புரிய போகிறது? அவர்கள் ஜெயதேவர் இறங்கி நடந்தவுடன் ஊருக்குள் சென்று ஆட்களை அழைத்து வரத்தான் போகிறார் என்று தப்பிதமாக புரிந்துக் கொண்டு என்ன சொல்லியும் கேட்காமல் அவரது கைகளையும் கால்களையும் வெட்டி ஒரு பாழும் கிணற்றில் அவரை தூக்கி போட்டு விட்டு பொருட்களை எடுத்துக் கொண்டு ஓடி விட்டனர்.

கை கால்கள் வெட்டப்பட்டு இரத்தம் சொட்ட சொட்ட கிணற்றில் விழுந்த ஜெயதேவர் வலியினால் துன்பபட்டலும் இறைவன் நாமத்தை உச்சரிக்க மட்டும் மறக்கவில்லை. இறைவனை பாடிக் கொண்டிருந்தார். இரத்தம் அதிகமாக வெளியேற வெளியேற அவரது சக்தி குறைந்து நினைவிழக்கும் நிலையிலும் அவரது உள்ளம் நீல வண்ண கண்ணனை , மச்சாவதார மூர்த்தியை நினைத்து கொண்டு இருந்தார். கொஞ்சம் கொஞ்சமாகமாக நினைவை இழந்து கொண்டிருந்த அவருக்கு பாற்கடலில் பள்ளி கொண்டிருந்த எம்பெருமானின் திருவடி சேவையை கண்டு மனங்குளிர்ந்து கொண்டு இருந்தார். இப்போது முற்றிலும் சமாதி நிலை அடைந்துவிட்டார்.

இது இப்படி இருக்க அங்கு பத்மாவதி காலையில் சென்ற கணவர் இன்னும் வீடு திரும்பவில்லையே என்று ஒரு புறம் கவலையாகவும் மறுபுறம் தியானத்தில் அமர்ந்தால் அவருக்கு நேரம் போவதே தெரியாது வந்து விடுவார் என்று சமாதானமுமாக இருந்து கொண்டு இருந்தார். இரவு வந்தது, அடுத்த நாள் பொழுது விடிந்தது, ஆயிட்ட்று நாட்கள் ஒன்றாயிற்று இரண்டாயிற்று ஜெயதேவர் வந்த பாடில்லை. அக்கம்பக்கத்தவர் அவர் ஏதாவது குகையில் தியானம் பண்ணி கொண்டு இருப்பார் வந்து விடுவார் என்று சமாதான படுத்தினார்கள்.

பிறகு என்ன நடந்தது. பொறுத்திருந்து பார்கலாமா அன்பர்களே.

கீத கோவிந்தம் (அஷ்டபதி) கவிகளை இயற்றும்போதே அந்த கிராம வாசிகள் கவிதையை கற்று காதலாகி கசிந்து உருகி கண்ணீர் மல்கி பரவசத்தில் திளைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இப்படி இருக்கையில் ஒருநாள் பூஜைகளை முடித்து விட்டு பக்தி பரவசத்தில் தன்ன மறந்து 10 வது சர்கம் 19 வது அஷ்டபதியில் ப்ரியே சாருசீலே என்ற பல்லவியுடன் கூடிய பாடலிலே தம்மையும் அறியாமல் ஹே ராதே, விரகத்தினால் தவிக்கும் என் சிரத்திலே உன் பனிமலர் போன்ற தாமரை தளிர் பதங்களை வை " என்று வேண்டுவதாக அமைந்துவிட திடுக்கிட்டார். அடடா கவிதையின் மயக்கத்தில் பெரிய தவறு செய்துவிட்டோமே என்று கலங்கி அந்த ஓலைச் சுவடியை கிழித்து போட்டுவிட்டு, ஆற்றுக்கு சென்று எண்ணெய் ஸ்நானம் செய்து வருவதாக சொல்லி எண்ணையுடன் கிளம்பிவிட்டார். பத்மாவதியும் சமையலை கவனிக்க சென்று விட்டார். திடீரென ஆற்றுக்குச் சென்ற கணவர் உடம்பில் எண்ணெய் வழிய வந்து பத்மாவதி நான் எழுதிக் கொண்டிருந்த ஓலை சுவடியை கொண்டுவா, திடீரென ஒரு வரி ஞாபகம் வந்தது எழுதி விட்டு போகிறேன் என்று அந்த ஓலை சுவடியில் எழுதிவிட்டு மீண்டும் சென்று விட்டார்.

ஓலை சுவடியை எடுத்து வைத்த சிறிது நேரத்திற்கெல்லாம் ஜெயதேவர் திரும்பி வந்து பூஜைகளை முடித்துவிட்டு அமர காலையில் அவர் அபசாரமாக எழுதியது நினைவுக்கு வர அந்த ஓலையை எடுத்து பார்க்க அவர் கிழித்து போட்ட ஓலையில் அவர் எழுதிய வரிகளே மீண்டும் இருக்க கண்டு தன் மனிவியை அழைத்து "நீ ஏதாவது எழுதினாய என்று கேட்க, அதை மறுத்த பத்மாவதி நீங்க தானே எண்ணெய் ஒடம்போட வந்து எழுதுட்டி போனீங்க என்று சொல்லவும் ஜெயதேவருக்கு ஆச்சர்யம் ஒரு புறம் ஆதங்கம் ஒருபுறம். அவருக்கு புரிந்து விட்டது. இறைவனே வந்து எழுதி இருக்கிறான் என்று. உடனே பத்மாவதியை பார்த்து பத்மாவதி நீ பாக்கியசாலி, இறைவனை காணும் பேறு உனக்கு கிடைத்து விட்டது. கண்ணா எனக்கு நீ ஏன் தரிசனம் தரவில்லை என் மேல் உனக்கு கருணை இல்லியா என்று பலவாறு அரற்றினார்.

பத்மாவதியோ ஆஹா என்ன பாக்கியம் பாக்கியம், என் கணவரின் ரூபத்தில் இறைவன் எனக்கு காட்சி அளித்துள்ளான். என்னே அவனது கடாட்சம் என்று சொல்லி இறைவனை பலவாறு புகழ்ந்து மெய் மறந்து நின்றார். அச்சமயம் ஜெயதேவர் பத்மாவதியின் இரு கைகளையும் தன் கையினால் பற்றி சையது பத்மாவதி ரமண ஜெயதேவகவி என்று பாடினார். இவ்வாறு ஜெயதேவரின் கவிகள் அந்த பிலவ கிராமம் முழுதும் பாடி பரவசமுற்றது.